Verdrietig zijn wij na het vernemen van het trieste nieuws van het overlijden op 10 oktober j.l. van onze oud-clublid Ton Immel op 76-jarige leeftijd. Tussen 1970 en 1981 speelde Ton ruim een decennium voor NFC, altijd een vaste waarde in het eerste team. Medespelers herinneren hem als een brok beton, in z’n spel vol inzet, dominant in de line-out en een superharde tackler die zelden de wedstrijd uitspeelde zonder een blauw oog op te lopen. Maar hij was ook buitengewoon sportief. Op Ton kon je rekenen als je onderin een ruck lag; hij was er altijd in support, de beschermer, de rust zelve.
Achter de schermen was Ton een deskundige penningmeester van onze toen 10-jaar oude vereniging. Naast zijn verdienstelijk optreden op en naast het veld behaalde hij zijn Trainers A diploma, mede waardoor hij als pack leader een uitgekiende voortrekkersrol op zich kon nemen. Tevens vertegenwoordigde hij jarenlang NFC in het District Noordwest-team. Voor een stevige voorwaartse was hij ook een lenige 7s-speler, onderdeel van het NFC-team dat eind seizoen 1973-74 de Heineken Boot won. Dit was de eerste keer in het toen drie jaar bestaan van de tegenwoordige Amsterdam Sevens, dat een Nederlandse ploeg de Boot naar huis nam.
Behalve een capabele 2e rijer beschikte Ton over een feilloze schoptechniek. Vanaf grote afstand van de palen, de bal vooroverleunend, deed z’n rechterteenspieren de rest. Memorabel zijn diens twee penalty’s van de middenlijn tegen Ascrum op 17 november 1975, waardoor de overwinning op Ascrum (17-8) veilig werd gesteld en een plek in de Top-3 van de Ereklasse in zicht kwam. In mei 1976 won Ton, niet geheel verrassend, de allereerste editie van de Neil Mayne Kicking Trofee tijdens onze seizoensafsluiting. Op 7 april 1979 werd Ton opgenomen in de Nederlandse Selectie tegen de Exiles op onze eigen NFC-veld, waarin verschillende Amstelveners in beide teams meededen. Ton speelde en scoorde ook in september 1980 voor Nederland B in het Sportpark voor honderden toeschouwers in de topwedstrijd tegen de bezoekende routiniers van het roemruchte Londense club Rossyln Park; Nederland-B won nipt.
Wellicht het meest opvallend van Ton was dat hij gewoon, te allen tijde, zichzelf bleef. Een aardige, beheerste en warme persoonlijkheid, vol humor, gelijkmatig en uitermate gezellig om na de wedstrijd een glaasje mee te drinken. Je kon alleen maar respect hebben voor een man die 10 jaar lang, 3x per week vanuit zijn woonplaats Lelystad naar Amstelveen op en neer reisde om te trainen en spelen. Eenieder begreep ’t toen Ton in april 1981 besloot om dichterbij huis te gaan spelen.
Feestelijk en vorstelijk was Ton; een bijzondere man heeft ons verlaten. Onze gedachten en medeleven gaan uit naar Astrid, Brian en Susan, en andere familieleden en vrienden van Ton. We zullen hem missen.
Namens het Bestuur van de Amstelveense Rugby Club
Nick Gale
